فرش شکارگاه که در موزه پولدی پتزولی نگهداری می‌شود دارای یک طرح مدالیون سنتی در مرکز و چهار حاشیه مشابه است که بر روی زمینه‌ای به رنگ آبی تیره قرار گرفته‌اند.
در زمینه قالی، علاوه بر حیوانات وحشی و پرندگان، سوارانی با نیزه و شمشیر وجود دارد که به دنبال شکارند. پرندگان یا در حال پرواز هستند و یا با احتیاط از پشت یک بوته گل سر برآورده‌اند. در بافت فرش شکارگاه پنبه، ابریشم، پشم و بیست رنگ شاد و متفاوت به کار رفته است. در مرکز فرش نیز این متن دیده می‌شود: ” از سعی شد بدین خوبی کار تمام” از غیاث الدین جامی در سال ۹۴۹. البته در مورد تاریخ دقیق بافت فرش شکارگاه، تردیدهایی وجود دارد چرا که عدد دوم، ناقص بافته شده و مشخص نیست این عدد چهار است یا دو، به این معنا که این فرش می‌تواند متعلق به سال ۹۲۹ هجری (۱۵۲۳- ۱۵۲۲ میلادی) یا ۹۴۹ هجری (۱۵۴۳- ۱۵۴۲ میلادی) باشد که تاریخ دوم با توجه به استایل فرش محتمل‌تر به نظر می‌رسد.
در مورد سابقه تاریخی فرش که ظاهراً در ابتدای دوران صفویه بافته شده، فرضیه‌هایی وجود دارد. به گفته‌ای، این فرش ابتدا جزو اموال کاخ «کوئی رینال»- مقر حکومت پاپ‌ها- بوده است که پس از براندازی آنها، در لیست اموال خاندان سلطنتی ایتالیا ثبت شده است. این فرضیه در سال ۱۹۲۷ میلادی از سوی آرتور پوپ، شرق شناس معروف تکذیب شد.
براساس فرضیه قابل قبول‌تر، فرش شکارگاه متعلق به خانواده سلطنتی انگلستان بوده که ژرژ چهارم پادشاه انگلیس آن را به “ویتّوریو امانوئله سوم”، پادشاه وقت ایتالیا امانت داده بود. هدف از این کار نیز نمایش آن در نمایشگاه ویلای سلطنتی «مونترا» ذکر شده است. اما این نمایشگاه هرگز تشکیل نشد و فرش شکارگاه در ایتالیا باقی ماند. تمامی درخواست‌ها برای بازگشت فرش شکارگاه به انگلستان بی نتیجه ماند و سرانجام میلان ایتالیا به عنوان محل نگهداری این فرش نفیس ایرانی انتخاب شد.
البته قسمت‌هایی از این فرش از بین رفته بودند که بخشی از آن ظاهراً در فلورانس و در بیست و پنج سال پایانی قرن نوزدهم احیا شده است. شکل اصلی یکی دیگر از قسمت‌های از بین رفته آن در ابعاد ۴۸ در ۱۳۵ سانتی متر، در سال ۲۰۰۸ از سوی آلساندرو بروشتینی اهدا شده است.